تمام دوستان اهل بیت علیهم‏‌لسلام چنین هستند و در زمان گرفتاری، تنها خدا را ملجأ خود قرار می‏‌دهند. خداوند متعال لحظه‏‌ای از مخلوقاتش غافل نیست، عالم است و جاهل نیست، قادر است و عاجز نیست و عادل است و ظالم نیست.

زمانی که انسان به این مطلب معتقد باشد به هنگام گرفتاری‏ها فقط به خداوند متعال مراجعه می‌کند، چون می‏‌داند قدرت دارد و عالم است پس باید فقط به او پناه ببریم.

این فرمایش را امام سجاد (ع) برای تعلیم دوستان و محبانشان است. شیعیانِ اهل بیت علیهم‏السلام در هر گرفتاری مادی یا معنوی که دارند، باید چنین باشند و به امام زمان علیه‏‌السلام توسل کنند؛ چراکه ایشان نماینده خدا هستند.

ائمه اطهار علیهم‏ السلام واسطه بین انسان و خداوند متعال هستند. مثل باران رحمت الهی هستند، به‌وسیله ابر باران می‌بارد؛ در غیر این‌صورت باران نمی‏‌بارد؛ خورشید وسیله نور است، و گرما را حضرت حق به‏ وسیله خورشید افاضه می‏‌کند، بارانِ رحمتش را به‏ وسیله ابرها نازل می‏‌کند و رحمتش را به‏‌وسیله امام زمان (ع) به مخلوقات فرو می‏‌فرستد. مَظهر و مُظهر جمیع صفات جلال و جمال حق است.

بنابراین در زمان گرفتاری‌ها و امراض امام زمان علیه السلام را واسطه قرار دهیم و بگویم «یابن الحسن» کمکمان کن؛ چون مسئولیت عالم وجود به عهده امام زمان (ع) است، حتی ارزاقی که ما می‏‌خوریم به‏ واسطه امام زمان(ع) به ما می‌رسد و آنها را تقسیم می‏‌کنند: «نَحْنُ قَسَمْنا بَیْنَهُمْ مَعِیشَتَهُمْ فِی الحَیاةِ الدُّنْیا».

فراموش نکنیم که اکنون واسطه فیض امام زمان (ع) است. در جمیع اموراتمان «یابن الحسن» را صدا زنیم، خدا شاهد است که امام زمان (ع) لحظه‏‌ای از ما غافل نیست، همیشه می‌بیند و می‌داند پس به او توسل کنیم. همین حدیث کساء مشکل گشاست. سند و دلالت آن معتبر است و ۵ تن را معرفی می‌کند.

آیت‌الله بهجت (ره) خواندن حدیث کساء را همیشه سفارش می‌کردند. ایشان به من فرمودند که حدیث کساء را تنهایی بخوان.

عرض کردم: در این حدیث می‌فرماید: «جَمْعٌ مِنْ شیعَتِنا وَ مُحِبّینا»؛ یک عده‌ای با هم بخوانند، من تنهایی بخوانم؟

ایشان فرموند: در ذهنت دوستانت را تصور بکن و بخوان.

منظور این است که حدیث کساء بسیار موثر است و در زمان گرفتاری‏ها از آن غافل نشویم.

حزن چیست؟ حزن حالتی است که در مواقع گرفتاری بر روح عارض می‌شود و گرفتگی و ناراحتی روحی برای انسان ایجاد می‌کند. حزنِ روح، اختصاص به اشخاص عادی ندارد؛ بلکه انبیا، ائمه و اولیای الهی هم محزون می‌شدند.

صریح قرآن است درباره حضرت یعقوب علیه السلام که در آیه ۸۴ سوره یوسف می‌فرماید: «یَا أَسَفَی عَلَی یُوسُفَ وَابْیَضَّتْ عَیْنَاهُ مِنَ الْحُزْنِ».

پیامبر اکرم (ص) درباره فوت فرزندش ابراهیم می‌فرماید: «تَحزَنَ النَفس وَ یَقزَع القَلب»؛ اشک از چشمان پیامبر جاری بود، از ایشان پرسیدند یا رسول الله شما ناراحت هستید؟

عرض کردند: تسلیم حق هستم، راضیم به خواست خدا.

سوال کردند: پس چرا گریه می‌کنید؟

فرموند: حزنش بر قلبم عارض شده و قلبم به فشار آمده است و اشکم جاری می‌شود لکن راضیم به رضای حق.